Monday, May 11, 2009

ალექსანდრა გაბუნია. კაკო. Kako.


 LISETTE ALIBERT-ის გალერეა. პარიზი. 2008 


კაკომ, როგორც დემიურგმა ჯერ ფერადოვანი სამყარო შექმნა, ხოლო შემდეგ მისი ილუსტრირება დაიწყო. ფერის განსაკუთრებული შეგრძნებითა და იუმორით შექმნილ სამყაროში მან ბავშვობა და ოცნება მოიაზრა.
კოლექცია, რომელსაც კაკო გვთავაზობს, წითელი, ცისფერი, მწვანე  ფერადოვანი ლაქებით იქმნება, რომლებიც დაუდევრად მიხატულთვალებიანი გეომეტრიული სხეულების მქონე პერსონაჟების მონოლითურ, სახასიათო პროფილებსა და   ანფასში წარმოდგენილ გროტესკულ პორტრეტებში გარდაისახებიან.
თბილისში დაბადებული მხატვრის სამყარო ასოციაციების შეკრული ჯაჭვია, რაღაც საერთო მოგონებებით საერთო განწყობას, რომ ექვემდებარება. იგი ბიბლიურ ”გამოსვლას” და პორტრეტულ სერიებს თავისებური კუთხით ეხება, ასევე წარმოაჩენს ”ორ მეფეს” ან ”დიდ წითელ ჩიტს”, ”სახლებს” და ”რკინიგზელებს”, ან თავის ნამუშევრებს უბრალოდ არ არქმევს სახელებს.
ქართულ ემოციურ რეალიზმზე და ამ რეალობის სუბიექტურ მიდგომაზე დაფუძნებული კაკოს ფერწერული კულტურის დემონსტრირება დამოუკიდებელ, საუცხოო სტილში ვლინდება და ლიტერატურული ქვეტექსტით პრიმიტივიზმს, ინფანტილიზმს და იუმორსაც შეიცავს.
ილუზია უსაზღვროა, კაკოს ნამუშევრები შეუძლებელია გაანალიზო ან გადმოსცე, ისინი მხოლოდ დაახლოვებით აღწერას ექვემდებარება.
იგი ორგანზომილებიან სივრცეს გვთავაზობს, სადაც სტატიკაა გამეფებული და მხოლოდ ჭრელი, ფერადოვანი შეგრძნებებია თანაბარუფლებიანი და იერარქიის მიღმა არსებობენ. ამასთანვე, მისი ფერი სიბრტყიდან ყოველ წუთას მზად არის სიღმეში გაიხსნას, მაგრამ ეს სიღრმე კაკოსთვის არ არის აქტუალური.
მოკლედ, რომ განვსაზღვროთ, კაკოს ნაუშევრების ყოფიერება იდეტიფიცირებულია ფერთან და ჭარბად შეიცავს უშუალოდ ფერწერის ისტორიასთან კავშირის განცდას. ფერთან დამოკიდებულებით იგი ყოფიერების საერთო ხატებას ქმნის. სხვა დანარჩენი ოპტიკური ილუზიაა. მშვიდ, ნეიტრალურ ფონზე დაკვირვებისას აღმოვაჩენთ, რომ მას გააჩნია ფორმა და ლოკალიზაცია, რომელიც გადაზრდილია ფერადოვან პორტრეტებსა და ფიგურატიულ კომპოზიციებში. ერთმანეთზე დადებული ფერადოვანი ნაჭრები ფერის ფაქტურას განსაზღვრავენ, როგორც ერთგვარ ტოპოლოგიურ სივრცეს, რომელსაც უფრო პირველყოფილ, არქეტიპულ ძირებთან მივყავართ.
უფრო კონკრეტულად კი, ძნელი სათქმელია კაკოს ფერი ფიქტიურ სიღრმეზეა დადებული თუ ტილოს რეალურ ზედაპირზე. იგი ქმნის ფერწერულ სივრცეს გარეგნულ და შინაგან დიფერენციაციამდე. გართულებული წერის მანერით გარემოსა და სამოსელის მოაზრებისას ფერი დეკორატიულ-კვადრატული ფორმებისაკენ მიისწრაფვის, მაგრამ მხატვრისათვის ფერის თავისუფალი არსებობა უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე თუნდაც მცირე ფორმაში კრისტალიზებული ფერი. ამგვარ ანტინომიებშია მისი შემოქმედების ხიბლი.
პროფილში მარჯვნივ ან ძირითადად მარცხნივ ინტროვერტული პერსონაჟების სილუეტები საკუთარ გრძნობელობაზე კონცენტრირებული, სუფთა, ლოკალური ფერის ზღუდით ინარჩუნებენ თავიანთ განზომილებას, სადაც არავისი შეშვება არ უნდათ. თუმცა ანატომიურად შეუფერებელ ადგილებზე მიხატული თვალებისა და გარეთ მიმართული მზერით ძლიერ კონტაქტს ამყარებენ გარე სამყაროსთან. ამგვარი წინააღმდეგობრივი მხატვრული ლოგიკა გენიალურია.
მაშასადამე, კაკოს ნამუშევრებს შევყავართ მყუდრო და დახვეწილი ირონიით აღსავსე სამყაროში. ოსტატური ფერწერული მანერით შესრულებული პერსონაჟები სავსეა სიყვარულითა და შინაგანი დრამატიზმით და ამასთანვე, აღძრავს ბავშვობის განცდებს, რომელიც დიდხანს დაგამახსოვრდება და ცდილობ არაერთხელ ნახო და მასში დეტალები აღმოაჩინო. კაკოს არ ეშინია იყოს პრიმიტიული. პერსონაჟების ხისტი პლასტიკა პოზიტიურ განწყობას ქმნის, ხოლო ჭვრეტისას უდიდეს სიამოვნებას აღძრავს.
პროფესიით ხელოვნების ისტორიკოსის, კაკოს ცოდნა, გამდიდრებულია ტრადიციული ქართული მონუმენტური ფერწერის, საქანდაკო პლასტიკის, ჭედურობის, მინანქრისა და კერამიკის დარგებით. კაკოს მხატვრულმა ხელწერამ, გამოყენებული მასალის მაქსიმალური შეგრძნებით, ასევე თავი იჩინა განსხავებულ ტექნიკებში. იბადება ილუზია მხატვრის ყოვლისშემძლეობისა , რომელიც შემოქმედებით ექსტაზში ტილოდან ქაღალდზე, გობელენზე, სკულპტურაზე ან თავისი არჩევით სხვადასხვა მედიებზე გადაინაცვლებს.

და ბოლოს, კაკოს ყველა ნამუშევარი უკლებლივ  სამკაულივით ატარებს ავტორისეულ ხელმოწერას ქართული ასოებით - ”კაკო”, როგორც უცხოური, საკუთარი წერის სისტემის ერთგვარ ეტიმოლოგიურ გზავნილს; ერთგვარ ინფორმაციას ისტორიული მეხსიერებიდან, რომელიც გარკვეულ კულტურულ დისტანციაზე აღიქმება, როგორც ორნამენტი და ყველა შესაძლო ინტერპრეტაციით აცდუნებს მაყურებლის წარმოსახვას, ჯერ კიდევ ბოლომდე ამოუცნობი, პატარა ქვეყნის კულტურულ სამყაროზე შავი ზღვისპირეთიდან.


          
Alexandra Gabunia.2008
Traduction Thea Tsouloukiani


Kako, tel un démiurge, se créa d’abord un univers de couleurs pour ensuite l’illustrer en y mêlant son enfance et ses rêves.
La collection qu’il nous propose ici est faite de taches rouges, bleues et vertes qui se transforment en profils monolithiques de fort caractère ainsi qu’en portraits aux faces typées aux corps géométriques dont les yeux paraissent apposés d’un coup de pinceau négligent.

L’univers de ce peintre né à Tbilissi est une chaîne bouclée d’associations dont les maillons font partie d’une seule réminiscence. Il conçoit les scènes bibliques et les séries de portraits sous un angle particulier qui lui est très personnel. S’il les nomme « Deux rois » ou « Un grand oiseau rouge », ou encore « Les maisons » et « Les cheminots », il peut également les laisser tout simplement sans titre.

La démonstration de la culture plastique de Kako se base sur le réalisme émotionnel géorgien dont la vision subjective qu’il donne produit un style personnel et superbe pénétré d’un primitivisme fortement littéraire mais aussi frais et parcemé d’humour.

L’illusion ici est sans limites, de sorte qu’il apparaît difficile d’analyser ou de résumer les tableaux dont seule la description approximative demeure possible.

Ses oeuvres nous proposent un espace à deux dimensions dans lequel l’apparence statique du sujet s’oppose aux sensations des couleurs qui sont prêtes, à n’importe quel moment, à quitter la surface plane pour aller imploser en profondeur.

La réalité de ses tableaux s’identifie avec la couleur et suggère ainsi une forte sensation de rapport avec les origines de la peinture elle-même. Par la place qu’il attribue à la couleur, il crée l’image même de l’existence. Tout le reste est une illusion optique. En observant le fond neutre et serein des tableaux, on découvre qu’il est bien défini, qu’il a une forme certaine, mais surtout qu’il pénètre les éléments figuratifs de ses compositions. Des couches superposées définissent la texture de la couleur comme un espace topologique qui nous mène vers nos racines primitives et leurs archétypes.

Plus concrètement, il est difficile de dire si la couleur est posée sur une profondeur fictive ou sur la surface réelle du tableau. Kako crée un espace plastique aux confins de l’interne et de l’externe. Avec sa manière complexe de peindre, la couleur tend vers des formes décoratives et carrées.Mais, pour lui, la libre existence de la couleur est plus importante que l’enfermement de celle-ci dans des formes mêmes minimalistes. C’est dans ces affrontements que réside le charme de son oeuvre.

Les silhouettes, souvent de profil, se concentrent sur leur propre sensibilité et, avec leur tonalité générale et leur couleur dominante elles créent une barrière de protection, semblant ne voulant rien admettre à l’intérieur de l’oeuvre. Cependant, avec leurs yeux placés à des endroits anatomiquement inappropriés et leur regard posé en dehors du cadre, ces personnages établissent un contact fort avec l’univers extérieur. Cette logique plastique contradictoire est géniale.

Ainsi, les oeuvres de l’artiste nous introduisent dans un univers à la fois serein et empli d’un raffinement un peu ironique. Les personnages, habilement peints, délivent à la fois amour et drame. Ils font appel aux sensations de l’enfance, celles qui ne s’estompent jamais et qui donnent envie de revisiter ces tableaux pour en découvrir à chaque fois de nouveaux détails.

Kako n’a pas peur d’être primitif. La simplicité plastique de ses personnages prédispose positivement et leur vision nous fait ressentir un immense plaisir.

Ses grandes connaissances, qu’il tient de sa formation d’historien d’art, sont nourries des traditions géorgiennes en arts plastiques, en orfèvrerie, en émaillerie ainsi qu’en art céramique. C’est ainsi que naît l’illusion de la dominence du peintre qui peut délivrer ses messages à travers les différents supports que sont le papier, la tapisserie,la sculpture ou tout autre support de son choix.

Enfin, chacune des oeuvres porte, tel un bijou, la signature de l’auteur en lettres géorgiennes, comme un message étymologique de son système pictural étranger, comme une information de la mémoire historique qui, d’un point de vue culturel différent, se conçoit comme un ornement et qui, avec toutes les interprétations possibles qu’elle puisse suggèrer, tente le spectateur en l’invitant à fantasmer sur l’univers culturel encore partiellement inconnu d’un petit pays du bord de la Mer Noire.

Thursday, May 7, 2009

Alexandra Gabunia. Nino Gujabidze. "We are different"








Alexandra Gabunia. 2007

Clear dichotomy – male / female – exists in Georgian general thinking and while defining gender boundaries, feature chain is marked as “male” and “female”. Unlike the other sociological, political and economic disciplines gender discipline is unknown and exotic for contemporary art in our country. And that’s why it was very interesting to use contemporary art possibilities, space and visual specifications in this field as meaning of structure of creation of idea of mark, text, art production. What does it mean being a male or a female in contemporary art space? What motives induce gender roles for changes: thirst for freedom? How are created male and female masks? Search of new identity? Discord about female’s passive role in society? Does there exist female sphere in the Art? Of course physiology is least interesting in the context of these questions. International discourse that gender is social sex and contemporary art as the form of social expression, was symptomatic concord in our case.

Mobile exhibitions in different regions of Georgia - Bolnisi region, Kakheti, Guria, Akhlatsikhe – referred to exposure of peculiar conceptions of contemporary art, such as biological and social gender, taboo and humanism, cliche and stereotype, body and ideology, representativeness and context. Exhibitions were significant events for the cultural life of these regions. The main thing was not the works themselves that were distinguished by variety of specificities (painting, poster, photo, video, photoobject), but declaration of unification of coordinators, curators, artists, photographers on the basis of ideology by the motto: We are different.


The most important component of the project turned to be creation of 70 minutes experimental video production related to the abovementioned regions. The artists’ authorship-identity was underlined and the documentary film was reviewed as an art production; Sometimes with hard social background or odd history or maybe with ordinary common portraits, towards specific social persons (a man as well as a woman), in micro or macroprojections, objectivism was made on the basis of artistic view of feminity and sensitivity.

So called gender stereotypes exist in every culture. It implies the features related to womanhood and manhood. But in visual space gender – man-woman – loses its global quality, is splinters, divides into parts and mix with each other. Gender, age, birth time and place are easily changed in visual space and talking about actual topics is more convenient with conceptual images.


Nino Gujabidze. 2007 Establishment of Gender thinking in Georgian Society by Means of Contemporary Art or the Most Provincial Gender Balance in Georgian Regional Reality

Mise en scene developed around gender topic needed guideline thought out by each artist taking part in the project. Target regions selected in advance according to artistic view and experimental format, implied creation of mobile art document, that would promote establishment of word gender in Georgian language. Video session were got into geographic format of Bolnisi, Ozurgeti and Akhaltsikhe. The artist that temporarily was acting as a professional director at the same time, was open to lots of interpretations during searching gender balance or disbalance. Experimentalist director’s questions or other activities were a bit incomprehensible for the respondent and at a single glance was interpreted as deviation from the subject. On this surface answers in disguised form were the only way to find out gender essence. The emotional incitement emerged in the form of relentless objective reality or sometimes cheerful sense of happiness. One thing became clear:

National gender that does not get past chtrestomatic studies by gender equality and its content easily stands ideological surface of the Art, that on the one hand is determined by topicality of the subject. Gender ambivalence seen with the movie camera turned to significant artistic and verbal metaphor in Georgian reality. Modern gender by its content is unity of social and cultural norms that is obliged to anyone according to his/her gender by the society. A woman’s and a man’s psychological model is determined by social norms and not by biological gender.



Biological gender does not determine difference of their social role. In Georgian reality a human in routine is coming to non-acceptance of gender. Cultural-social symbolic interpretation of gender offers us identity to the artistic images. The format of documentary film seen by this interpretation recognizes significance of a female’s image (Natela Grigalashvili, Bolnisi) as a woman’s social role separately. Thus a woman is associated with artistic symbol of Georgian gender culture. Artistic image of Georgian provincial gender is associated with the artistic images that are conform to one general symbol that is a symbiosis of two origins and accumulate in one point.


Gender cultural symbolism is indicator of gender hierarchy. Artistic reality seen from the film view attempts to refuse biological, social, psychological difference between particular men and women. It only claims that the fact of difference itself is not as important as the fact of evaluation based on their sicio-cultural difference. Artistic-gender view is based on social significance and difference of a woman and a man that is attached by the society.


If our cultural consciousness is directed to inner harmonious unity it will reflex to the significant changes occurred in cultural paradigm. Thus penetration of gender topic in social thinking and its establishment in contemporary art underlines its legality and ideological values.


Alexandra Gabunia.“Feminine Fantasies”

Alexandra Gabunia. 2005
N Gallery. Exhibition "Feminine Fantasies"

Contemporary art in Georgia applies to western funds oriented to the east European countries to maintain itself. Only when the funding program ideology admits difference, diversity and it complies with the project team conceptual, emotional abstracting, it is possible to create own critical and emotional relations with outer world and society

Mama Cash is the organization for women striving for a peacefull and just world. It supports women's groups with self-initiated projects. On this background a question appears against “the feminine fantasies” – what is the role of modern Georgian art images in construction of gender identity? The indicator of answer appears to be representation of cultural, sociological and anthropologic sensations of feminine group coming from private and historical routs. So-called “Gender display” that has fixed efforts of life contemplation and artistic disobedience.

When you put your soul in the elegy “Beyond the veil” and give deeper meaning to everyday life images or place your sense in photographic images turned to ”Nijio’s” intellectual and physical partners and want to comprehend their physical or sensual source, or when you reveal balanced and ironical “New collection” with colored accents, you try to deconstruct cultural rubber stamps and stereotypes, steal disharmonious images from the existence rhythm and introduce gender relations in the given social reality fragment.

In this fragment the artists are not voyeurs and all is on them: «transformation» of still life of old underclothes and accessories (bodice, stockings, buttons, swimsuits) is a nervous energy of genetical origin; declaration of prisoner women’s “guilt” is a private anonymous archetype; quoting of fly with “the beautiful dress” is interpreted according to own aesthetic and existential expressions or ironical analysis of a woman’s perfect body cult that should be “appreciated”, when ideological-colorful provocation takes place and afterwards comprehension with video image nature. These are visual assumptions of search of identity.


This is some performance too, where “a woman of 1, 64 cm” visualizes forcibly her intimate life on her body – smears her face with a lipstick, pull outs eyebrows with pincers and lets spectators into the mirror of her own feelings.
Marking a woman’s body with soft-tip pen reincarnates in different metaphorical images to forget that it happens on a woman’s body and that other corporal and perceptible functions may exist here, in this geographic point.

This is important.


Wednesday, May 6, 2009

”რამდენიმე განმარტოებული კადრი რამდენიმე ეული არსებისა და საგნის შესახებ”. "Several Lonely Snapshots about Several Lonely Creatures and Things"

ალექსანდრა გაბუნია.
2
004 წელი



მარტოობას ოთხი საფეხური აქვს:

ტრაგიკული ანუ ეგზისტენციური;

მელანქოლიური ანუ კოსმიური;

მედიტაციური (ჭვრეტითი) ანუ მეტაფიზიკური;

ნეტარი ანუ აბსოლიტური.

ვიქტორ პივოვაროვი ”ეული ადამიანის ბიოგრაფიის პროექტი”


ჩვენი ეპოქის განზომილებათა ზღურბლის ცვლა რეჟისორ ქეთევან გუჯაბიძის ბიოგრაფიაში მკაფიოდ აისახა. იუნიორებში, საბჭოთა კავშირის თასის მფლობელი ფიგურულ სრიალში, ქალაქ რუსთავის სამედიცინო სასწრაფო სამსახურის ექიმი, თუ მოსკოვის კინემატოგრაფიის ინსტიტუტის მხატვრული კინოს რეჟისურის კურსდამთავრებული, 1999 წელს იგი რუსი კონცეპტუალისტი მხატვრის ვიქტორ პივოვაროვის ”ეული ადამიანის ბიოგრაფიის პროექტით” ინტერესდება. პროექტის ”ბიოგრაფიული” არასწორხაზოვნება, ემოციათა გამოხატვის დიფერენციაცია, სხვადასხვა პერიოდიკით დალაგებული კონცეპტუალური ტექსტები, მინანქარში შესრულებული ხატებები, უკიდურესად პირადული, გულწრფელი თავისი სურვილებით, ვნებებით და სასოწარკვეთილებით, - ქეთევან გუჯაბიძის თვითგანცდასთან ასოცირდება და სხვადასხვა კულტურული ველების შეხვედრის აუცილებლობა ჩნდება.


ყველა ადამიანის შეიძლება გახდეს ეული...


ფილმი ”რამდენიმე განმარტოებული კადრი რამდენიმე ეული არსებისა და საგნის შესახებ”, ნებისმიერ გეოგრაფიულ წერტილში ეგზისტენციური სივრცის იდენტურობას ეხება, სადაც ეპოქის აქტუალური მოვლენების ქვეშ ნათლად წარმოჩინდება ღირებულებებისა და დამოკიდებულებების, იდეოლოგიისა და შედეგების შერწყმის პროცესთან დაკავშირებული პოზიცია. თავისი ფორმით ფილმი ექსპერიმენტულია და მის ჟანრობრივ განსაზღვრებას დოკუმენტური ფილმი მხატვრული კინოს ელემენტებით შეესაბამება.


მოვლენების აღქმასთან დაკავშირებით აბივალენტური დამოკიდებულება, შეუმდგარი კომუნიკაციები და ეგზისტენციური პრობლემები ვიდეოპლასტიკაში გამოიხატება და თანამედროვე რეალობის პირადული აღქმის ვარიანტად გვესახება. ფაქტურების მრავალგვარობა, აგრესიული მეტროს მიწისქვეშეთი, მგზავრების მონოტონური რიტმიკა, ერთფეროვნება, მოუვლელი ქუჩები და მოკაზმული ღამის ქალაქი, გეომეტრიული ობიექტების მსგავსი შენობები, სახლს რომ ვერასდროს უწოდებ, მოცეკვავე და მომღერალი პოლიტიკური ლიდერები, აბსურდული რევერანსები და ჟესტები, ზოოპარკში გამომწყვდეული ლომები, დიქტატორები, ტერორისტები თუ მაფიოზებათ ქცეული პოლიტიკოსები, მოწყალების იმედად მცხოვრებნი და კიდევ სხვა ადამიანები, თავისი ქმედებებით მოსალოდნელი კატასროფითა თუ მისგან დამცველი სასიგნალო მესიჯებით გვესაუბრებიან. ადამიანის შინაგანი კანონია: როცა ”ვიღაცამ უნდა იყვიროს ვაშენოთ პირამიდები, მერე კი თუნდაც სულ არ აშენდნენ...”


ახალი ფორმების ძიებაში სოციალური სივრცე იკვეთება, სადაც ჭვრეტის კი არა, - ცვლილებების სურვილი გიპყრობს. ცხოვრების ფერხულში ჩაბმულ თვითარსებობის მასალასთან გაქვს საქმე და ახალი ადამიანის ინჟინერიისკენ მიისწრაფვი. სოციალური გარემო არ არის მეტაფორა, ეს ჩვეულებრივი სივრცეა მარავალნაირი განზომილებით, სადაც ადამიანებს შორის ურთიერთობებსა და სამოქალაქო ინსტიტუციებს აფიქსირებ, საგნებსა და ნიშნებს არეგულირებ. ძალზე ოდუმალია, როდესაც ეს პროცესი ჩვენს გარშემო მიმდინარეობს და ყოველ წამს ჩვენ გვეხება. შესაძლებელია ამ კონტექსტში ნეტარი და აბსოლუტური თავისუფლება ჩვენ ვერ ამოვიცნოთ, მიწიერ ყოფაში ამგვარის არარსებობის გამო, მაგრამ უფლება მიზეზებისა და შედეგების არტისტული კვლევისა, და ადამიანის არჩევანი, ჰქონდეს ”სინათლე ყველა ეულ ადამიანს”, - არსებობს.


Alexandra Gabunia
2004
Loneliness consists of four steps.

1. Tragic or existential loneliness;
2. Melancholic or cosmic loneliness;
3. Meditative (contemplative) or metaphysical loneliness;
4. Blissful or absolute loneliness.

Viktor Pivovarov "The Project of a Lonely Man"

Change of the threshold of our epoch is clearly reflected in film director Keti Gujabidze's biography. The winner of the Soviet Union cup in figure skating between juniors, the doctor of Rustavi Ambulance Service and the graduate of Moscow Cinematographic Institute (faculty of film director) became interested in conceptualist artist Viktor Pivovarov's "The Project of a Lonely Man". "Biographic" non-rectilinearness of the project, differentiation of expression of emotions, conceptual texts, orgalits or images made in enamel of different periods stimulate inspiration. Extremely private, sincere in her wishes, passion or despair, Keti Gujabidze is associated with private self-experience and the need of collision of different cultural-factual fields arises.

"Every Man May Become Lonely..."

The documentary film "Several Lonely Snapshots about Several Lonely Creatures and Things" is about identity of existential space in any geographic point, where the position of process of integration of values and relations, ideology or results will clearly appear under the actual events of the epoch.
It is of experimental nature by its form and the documentary film corresponds to genre definition by feature film minimal elements.

Consistent allocation of episodes, shots is subject to conceptual construction of captions and make one video mosaic space by collage. Episodes close to each other conceptually or emotionally, or conversely radically differing from each other, are accentuated by video montage. Archival material along with the documentary shots gives parallel information and widens the reality area. Concrete history, a concrete hero or an anti-hero, a thing are created by archival materials and played scenes.
Uncle Shota is sitting in the mechanic's booth with earphones at the film director's request and is scoring episodes from Andrei Tarkovski's films. Fresco, archetype image of Uncle Shota comes to light.

Ambivalent relation connected to perception of events, unfulfilled communications and existential problems are expressed in video plastics and are the version of private perception. Diversity of textures, agressive subway underground, passengers' monotonous rhythmic, monotony, uncared streets and smartened night town, buildings like "geometric objects", which is difficult to call houses, political leaders dancing or singing, absurd curtseys and gestures, lions confined in a zoo, dictators, terrorists or politicians turned in mafia, people living on alms and other people talk to us through their actions by forthcoming catastrophes or protecting signal massages. The inner law of a man is that someone should cry: "Let's build pyramids, then let them not be built at all"...
Now, in searching new forms social space comes to light, where one conceives a desire not to contemplate, but to change. Involved into life round dance, one deals with the existence material and aims at human engineering. Social environment is not a metaphor, it is common space with multiform dimensions, where one fixes relations between people, civil institutes, regulates things and marks. It is rather enigmatic when this process proceeds around us and concerns us any time. Maybe we will not be able to recognize blissful or absolute freedom because of non-existence of such in mundane reality, but the right to study artistically cause and effect and the right to have choice "Light to all lonely people" exists.

"And now music..."

We invite to the premiere both lonely and not lonely people...

კოტე სულაბერიძე.რევოლუცია. Kote Sulaberidze.The Revolution.


ალექსანდრა გაბუნია. გამოფენასაჯარო ინფორმაციის ყუთი”.  
სამხატვრო აკადემია. თბილისი. 2004 წელი 

ოქროს საღებავის მეშვეობით ორმეტრიანი ხის კონსტრუქციის ესთეტიზირებული გარდასახვა ბრინჯაოს ფაქტურამდე კოტე სულაბერიძის მხრიდან მონუმენტის იმიტაციის გამიზნული მცდელობაა. ჩვენი დღეების ორომტრიალში, მომავლის ალაყაფის კარებთან, მან წარსულს კონცეპტუალური მონუმენტი დაუდგა, რომლის დროის წამზომი უწყვეტია თავისი რეალობის ხანგრძლივობაში.
მხატვარი ქმნის ობიექტს, მემორიალს თავისი ისტორიული ორბიტით, შიდა რიტმიკითა და მოძრაობით - ნატურალიზმიდან სიმბოლიზმამდე, რომანტიზმიდან მისტიციზმამდე და პირიქით. მხატვრული ბარიკადები ერთ დღეში არ იგება. მხატვრული რეფლექსიის ფიქსირება, გრაფიკული ჩანახატები და თუნდაც ფოტოები ვერ შექმნის პროცესების სრულ დინამიკას. ნამუშევარი ”რევოლუცია” ბოლო პერიოდში განვითარებული რევოლუციური შთაბეჭდილებებიდან დაილექა, დრო და დისტანცირება დასჭირდა. რევოლუციის სიმბოლური ხორცშესხმა; ნატურიდან ვარდის ფერწერული ინტერპრეტაცია სპეციფიური ორაზროვნების მატარებელია და ერთდროულად ორ მახასიათებელს შეიცავს - ილუსტრაცია და სინამდვილე.
მიუხედავად წინასწარ შექმნილი უამრავი ესკიზისა და გამოთვლისა, ობიექტი გარეგნულ ეფექტზე არ არის მიმართული. ერთის მხრივ, ფაქტურების არაერთგვაროვანი შეხამებით, - ხე, ხავერდი, ფაიფური; მეორე მხრივ - აქტიური, შეიძლება ითქვას ”ბაროკალური” ფერადოვნება - ჟოლოსფერი, ოქროსფერი პლასტიკური გამომსახველობა მაინც ნეიტრალიზაციისკენ არის მიმართული და შიგნით არსებულ დინამიკასა და ცნობიერებაზე კონცენტრირდება.
მხატვარმა რევოლუციური დღეები საკუთარ ხელში მოაქცია. დასკვნები გამოაქვს არა ათწლეულის ცვლილებების გამო, არამედ - იმიტომ, რომ საქართველო სხვაგავარ სოციალურ-პოლიტიკურ ეპოქაში შედის, რაც მხატვრული აქტივობის პრინციპულად სხვა განზომილებას ქმნის.






Alexandra Gabunia. Exhibition :The Box of Public Information. Tbilisi State Academy of Arts. 2004

Aesthetic transformation of a two-meter wooden construction into bronze texture through golden paillette colors is Kote Sulaberidze's intentional attempt of monument imitation. In constant flow of our days, on the threshold of future he erected a monument, a conceptual monument to the Past. Its stopwatch is continuous in duration of its reality. The artist involved intensively in revolutionary processes creates an object, memorial with its historic orbit, inner rhythmics and motion - from naturalism to symbolism, from romanticism to mysticism and vice versa. The artistic barricades are not built in one day. Fixation of artistic painting reflex, graphic sketches and even snap shots may not create entire dynamics of processes. "The Revolution" was settled from revolutionary impressions of the last period, it required time and distance.
This time, the artistic system stands on the firm ground of real, historical laws of life, the inner circulation of which develops through fundamental inertia. Common national features - but mostly of the latest history - are revealed very intensively. The author offers symbolism of the past decade. He is interested in deep roots of national emblematics that concerns investigations of mentioned symbols and their colorful conception and defines the subject of present-day revolution.
The artist presents the color gamut that is associated with colorfulness of historic memory of the old Georgian flag. Through a spectator's outlook images are identified with fascinating symbolic incarnation of revolution, interpretation of a rose in painting that bears specific ambiguity and at the same time includes two features - illustration and reality. The stylized ornamental vine lace foreseen by composition with five-cross flag symbols implies the idea of identification with future and rests in the infinite space of white exhibition wall.
Despite a great number of preliminarily prepared sketches and calculations, the object is not directed to external effect. On the one hand heterogeneous combination of textures - wood, velvet, porcelain; on the other hand - active, one might say " baroque" colorfulness - crimson, golden plastic expressiveness is addressed still towards neutralization and is concentrated on inside dynamics and consciousness.
The artist took those days into his own hands. He draws conclusions not because of decade's changes, but because Georgia enters different social-political epoch that creates fundamentally different dimension for artistic activity.

ნათელა გრიგალაშვილი. ”თვალი სულის სარკეა, თვალებიდან სული ასხივებს”/ Natela Grigalashvili. “Eyes are the mirror of soul, the soul shines from eyes”

ალექსანდრა გაბუნია.
გამოფენადისფუნქციური ქვეყანა”. 

გალერეაკოპალა’. თბილისი. 2004

როცა რეალობის გაბუწყვეტლივ დევნას იწყებ, განცდა მისი თანმდევი პროცესია. დისკურსიულ, რეფლექსიის  დონეზე  ცდილობ, გაემიჯნო, გახვიდე ცნობიერების ზღვარს მიღმა - გაჭრა სარკმელი. ”სარკმელიდან იჭრება ოთახში სინათლე, საგნები, რაობანი...” ანუ ხდება რაობასთან, სინათლესთან / განმანათლებლობასთან კავშირი. ასეთი ფოტოგრაფია  ძირეულად ცვლის  მხატვრული სივრცის საზღვრებზე წარმოდგენას და, შესაბამისად, ოპტიკური რეალობის სტატუსსა და ენას. ეს საზღვრები ეფემერულია და არ სვამს კითხვებს:  სად არის ხელოვნება?  ცხოვრება თუარაცხოვრება”? და რჩება შემეცნების, სიყვარულის, მიმოცვლის, მისტიკის, თეოლოგიის, პოეზიის, ფერწერის და არქიტექტურის აუცილებელი მეტაფორა. გადალახო ოპტიკური შეზღუდულობა ადამიანური ხედვისა, - ბუნებრივად იგება სიმეტრიული გაცვლის საფუძველზე: მარჯვენა-მარცხენა, უკიდეგანო სივრცე და ვიწრო გზა, სიკვდილი სიცოცხლის ორეულია, უშნო - მშვენიერისა, პატარა-დიდისა. ესთეტიკურად გააზრებული ყოველდღიურობის რიტმი, სადაც ყველაფერი შემთხვევითია და ჭვრეტით პოზიციაში იმყოფება.
ნამდვილ სამყაროსა და უტყუარ რეალობაში შესაღწევად ნათელა გრიგალაშვილის ოპტიკურ-ვიზუალური კოდები - გამოსახულება-ხატებებით არსებობენ. სამყაროს შავ-თეთრი დოკუმენტალიზმით ფიქსირებული და განცდილი პოზიცია .. ”სარკისებული სტადიისჩამოყალიბების აუცილებელი პირობაა. მაშინ ჩნდება იმედი: გაიგო და შეისმინო სხვისი ხმა და გასცე პასუხი. გასცე პასუხი ისე, რომ არ გეშინოდეს ამ სარკისებული ექოსი.
         




























Alexandra Gabunia.2004.
Translation: Nana Gibradze

When one is in a constant pursuit of reality, emotional experience becomes a constant accompanying process. At a level of discourse and reflection one tries to detach oneself, depart beyond the limits of consciousness – to cut the window. “windows let into the room the flow of light, objects, essences… as if the contact is being established with the essence, light/enlightment. Photography of this kind changes essentially the notion of the boundaries of artistic space and respectively, the status and the language of “optic reality”. These boundaries are ephemeral and do not post questions: where is art? Life or “no-life”? and what remains is the necessary metaphor of cognition, love, exchange, mystics, theology, poetry, painting and architecture. Crossing the optical limitations of human vision is naturally built on the basis of symmetric exchange: right-left, unlimited space and narrow path, death is the double of life, ugliness of beauty, smallness of greatness. The esthetic understanding of a daily rhythm, where everything seems to be accidental and is in contemplative position.

To penetrate the real world and unmistakable reality the optical-visual codes of Natela Grigalashvili exist by means of images. The position fixed and experienced through black-and-white documentalism of the world is a necessary condition of the evolution of the so-called “mirror stage”. Only then there is a hope to hear and comprehend the other’s voice and to be able to answer. Answer without being afraid of this mirrored echo.












დიმიტრი შევარდნაძის სახელობის ეროვნული გალერეის შესახებ

ცნობილი მოდერნისტი მხატვრის, სამუზეუმო საქმის ფუძემდებლის, დიდი საზოგადო მოღვაწის დიმიტრი შევარდნაძის მიერ დაარსებული ეროვნული სამხატვრო გალ...